“โรคตุ่มน้ำพอง” เป็นโรคในกลุ่มโรคผิวหนังเรื้อรัง ซึ่งมีหลายชนิด เกิดจากภูมิต้านทานของร่างกายทำงานผิดปกติ ทำให้ผิวหนังแยกตัวเป็นตุ่มน้ำใส ๆ

พบได้ทั้งในเพศชายและหญิง 

เกิดได้ทุกอายุ ชนิดที่พบบ่อยที่สุด คือ Bullous Pemphigoid มักเกิดในผู้ที่มีอายุ 50 – 60 ปีขึ้นไป

ไม่ใช่โรคติดต่อ

ไม่ใช่โรคทางพันธุกรรม

รักษาได้โดยการคุมอาการของโรคให้สงบ ไม่กำเริบขึ้นมาอีกในระยะเวลาหนึ่ง ซึ่งหากคุมได้ดี ก็จะทำให้โรคสงบอยู่ได้นานหลายปี

อาการของโรคตุ่มน้ำพอง

– มีผื่นแดงและคันในระยะแรกเริ่ม

– เกิดตุ่มน้ำขึ้นหลายขนาด ตามบริเวณต่าง ๆ บนร่างกาย บางโรคอาจมีแผลในปาก 

หรือเยื่อบุอื่น ๆ 

– ถ้าตุ่มน้ำแตกจะมีอาการแสบ เป็นแผลถลอก 

– เมื่อหายแล้วจะทิ้งร่องรอยให้เห็นบนผิวหนัง 

แนวทางการรักษา

– แพทย์จะพิจารณาให้รับประทานยาประเภทสเตียรอยด์เป็นอันดับแรก เพื่อช่วยกดภูมิคุ้มกัน

– เมื่ออาการดีขึ้น อาจนำวิธีการอื่น ๆ มาประกอบการรักษา เช่น รับประทานยาลดการอักเสบ การใช้ยาทาที่ผิวหนังในกรณีที่ตุ่มน้ำพองเกิดขึ้นเฉพาะจุด

– หากผู้ป่วยต้องใช้ยารักษาเบาหวาน ยาขับปัสสาวะ แพทย์อาจมีการเปลี่ยนกลุ่มยา เพื่อช่วยให้การรักษาดีขึ้น

โรคตุ่มน้ำพองเป็นโรคเรื้อรังที่คุมได้ โดยส่วนมากไม่ได้รุนแรงถึงแก่ชีวิต 

ข้อมูลโดย : ศ.ดร.นพ.ประวิตร อัศวานนท์

ฝ่ายอายุรศาสตร์

ข้อมูล ณ วันที่ : 8 มกราคม 2568